اسفندیار یا غضنفر؟!

به دلایلی مدتی سعی کرده بودم از فضای وبلاگ نویسی به دور باشم، که خود حکایتی مفصل دارد، اما «گاف» جدید پاشنه آشیل دولت نهم[i] جناب اسلام شناس[ii]، مهندس اسفندیار رحیم مشایی رئیس سازمان میراث فرهنگی و گردشگری، مرا به واکنش واداشت، به ویژه آنجا که لجوجانه به تکرار «سوتی»های چند ماه  گذشته خود پرداخته و ساده لوحانه ابراز داشت:

«بنده به حرف‌هایم افتخار می‌کنم و آن‌ها را اصلاح نمی‌کنم بلکه هزار مرتبه دیگر نیز تکرار می‌کنم که ما آحاد مردم دنیا را دوست داریم و این افتخار ماست ...مردم ایران با مردم آمریکا فرقی ندارند[!]. ما با همه مردم دنیا دوست هستیم حتی مردم آمریکا و اسرائیل[!!][iii]. ... بنده پیش از این نیز گفته‌ام که مردم آمریکا از نظر ارتباطات از برترین ملت‌های دنیا هستند[!!]. با افتخار می‌گویم که این اظهارات را ضرب در هزار کنید[!]. این اظهارات را هیچ گاه خلاف نمی‌دانم».

با شنیدن اخبار اسفبار استقبال گسترده رسانه های غربی و رژیم صهیونیستی از اظهارات نسنجیده فوق، ناخداگاه به تشابه عجیب «اسفندیار» دولت فعلی با «غضنفر» فوتبالیست چپ پای سالهای نه چندان دور شهرمان که همیشه از او به عنوان بازیکن شماره 12 حریف نام می بردند، پی بردم. به نظرم آمد بهتر است به جای پاسخ های معمول دندانشکن، به شیوه ای دیگر به بازخوانی قصه عبرت آموز 22 سال پیش بپردازم؛ باید که شیوه سـخنم را عوض کنم    شد شد، اگر نشد دهنم را عوض کنم

مارادونانه هِل، غضنفرَ گِر!

و اما؛ در سال 1986 تیم ملی آرژانتین پس از فتح مقتدرانه جام جهانی مکزیک، به همراه کاپیتان افسانه ای خود دیگو آرماندو مارادونا برای انجام یک بازی دوستانه در مقابل تیم منتخب دزفول، فاتح سوپر جام باشگاه های دنیا، وارد دارالمونیین شد! ساعتها قبل از شروع مسابقه، ورزشگاه شهید مجدیان، جای سوزن انداختن نداشت و هزاران جوان تماشاگر دزفولی یک صدا تیم محبوب و  بهترین تیم فوتبال تاریخ شهرشان را تشویق می کردند. با ورود مارادونا به زمین چمن، گویی استادیوم به یکباره با این شعار بر سر او منفجر شد: «دیگو، دیگو تیمتو وردارو برو! دیگو، دیگو تیمتو ... ».  در آغازین دقایق شروع مسابقه، اضطراب و ترس در چهره و بازی ستارگان آرژانتینی مشهود بود. بازی هماهنگ دزفولی ها با شوت های سرکش کاپیتان شلال نژاد تکمیل می شد تا هر بار تماشاگران هیجان زده، تمام قامت به خیال گل پیروزی قیام کرده باشند. در نیمه اول، آرژانتین و مارادونا قافیه را باخته و کاملاً خنثی شده بودند. زمان دقیقه 35 بازی را نشان می داد که «غضنفر» دفاع چپ پای تیم دزفول مقتدرانه با تکل زیبای خود، مارادونا را در ضد حمله اش ناکام گذاشت اما پس از مهار توپ و با چرخشی صدوهشتاد درجه ای!! در حالیکه سر به زیر داشت با گام هایی بلند و در میان بهت و ناباوری 75 هزار تماشاگر حاضر و میلیونها بیننده تلویزیونی، همچون فشنگ به سمت دروازه خودی نفوذ کرد و پشت هجده قدم، با ضربه ای سنگین توپ را به تیر افقی دروازه دزفول زد!!! چشم های از حدقه بیرون زده تماشاگران دوآتشه و سکوت سهمگین ورزشگاه و شرم و بی تابی غضنفر از این اتفاق، گویای همه چیز بود. با اشاره مربی و دلجویی کاپیتان، به سرعت تیم بازسازی و بازی از سر گرفته شد تا دوباره طوفان دزفولی ها برپا شود. بازی به دقیقه 40 خود نزدیک می شد و علی رغم برتری دزفولی ها بر توپ و زمین، هنوز توپی از دروازه میهمان نگذشته بود. تیم دزفول برای رهایی از ناهماهنگی چند بازیکن ضعیف خود، و جهت تسریع در نیل به نتیجه، دست به یک تغییر تاکتیکی زد و این بار هر سه تعویض خود را یکجا انجام داد! اما غضنفر همچنان در میدان باقی بود!!

برخلاف انتظار هر چه بازی به دقایق پایانی نیمه اول خود نزدیک می شد، باز ناهماهنگی بازیکنان دزفول، به ویژه در خط دفاع، نگران کننده تر می شد تا جایی که هربار غضنفر، به تنهایی می رفت تا گل پیروزی تیم حریف را به ثمر برساند!! اگر چه به سبب اشتباهات مکرر غضنفر دروازه دزفول با خطرات جدی تهدید می شد اما راه تعویض او نیز بسته شده بود! لذا مربی چاره کار را در این دید که از کنار زمین با داد و فریاد های ناهنجار خود خطر غضنفر را مدام به دفاع کناری او گوشزد کند و از هم تیمی او بخواهد که به جای مهار مارادونا، غضنفر را مهار کند! نقطه اوج خطر زمانی بود که مربی دزفول با خشم و غضب به دفاع خود پرخاش کرد و گفت: « د یتیم فِگری! مارادونانه هل، غضنفرَ گِر!»[دیگر بی پدر شده نحس! مارادونا را رها کن و در عوض غضنفر خودمان را بگیر!] اما کار از کار گذشته بود چراکه در دقیقه 42 غضنفر خیال همه را راحت کرد و در یک لحظه پس از تصاحب توپ و با دریبل دو یار کناری خود، با یک استارت انفجاری و پشت سر گذاشتن سه بازیکن هم تیمی خود، توپ را  از لای پای دروازه بان به تور دروازه دزفول چسباند!! و سر مست از این پیروزی در حالیکه بازیکنان حریف برای تشکر و ابراز احساسات به دنبال او می دویدند، به سمت زمین مقابل دوید!! ... و دیگر ورزشگاه ماتم زده شهید مجدیان در دقیقه44 ، سراغی از طرفداران صد آتشه خود نداشت بلکه همچنان به تعداد صندلی های خالی ورزشگاه افزوده می شد! در دقیقه 45 و قبل از به صدا درآمدن سوت پایان نیمه، آمار پنجاه هزار صندلی خالی از بلندگوهای استادیوم اعلام شد!!!

توصیه

یک ضرب المثل ورزشی می گه: «با 10 بازیکن بازی رو مساوی کنی بهتر از اونیه که حریف با 12 بازیکن بازی رو ببره!!»

پاورقی:

 [i] . وقتی "اسفندیار" ، "پاشنه آشیل" می شود: http://www.fardanews.com/fa/pages/?cid=56193